Oğlu anamnıñ yuqlap yuqlap, tüşnen onı tenbiyelep başladı.
Oğlu anasına yanmamaq ve onıñ içün yuqlap, yuqlap qalğance, yuqlamağa qarar berdi. Oğlu bile, anamnı sıqıp yuqlamay ve onı uyantmay. Yuqarı yuqlağan soñ, odasına kirdi ve yavaş-yavaş ekseklerini alıp taşlamağa başladı. Soñ oğlu da, o vaqıtta, yavaş-yavaş anasını alıp, anasını tez-tez qarıştırıp başladı. Aman kerçekten de uyanmadı ve soñ oğlunı devam etti. Soñra tezceni bitirip ketti. Lâkin sabası oña sualnen keldi. O, odasına kirgenini soradı. Lâkin oğlu er şeyniñ er şeyini, tüşünde anasınen bağlı olğan anasını aytmay. Bu ikâye menim ana içün sırsız qalacaq. Çünki oğlu, oğlunı tüşde ölganından, ne yapacağını tapmağan olsa, o, iç bir şeyden haberi yoq.