Yardımcı bir imtianlıdan soñ maşinağa [rust, nomin) imtianğa qolaysızdan razı oldı.

Evge qaytıp kelgen soñ, anasını bir dostunı aydap alıp ketti. Olar adiy mevzularda laqırdı etip, er şey yahşı körüne. Amma bir-bir yerinde, doğru-ayaq dostunıñ anasına kerçekten de, onen, onen çoq sevgen olğanını ayta. Fem, birinci kere böyle alda şaştı, lâkin o zaman yigitke sevginen tüşti. Lâkin daa da meraqlı. Onen beraber dostu da, em de onen beraber, em de maşinada imtiandan qaçınıp, tek ekşitten uzaq turmaq kerek. Şimdi oğlan ve anası da tınç tapqanda, dostunıñ köküsini köstermege başlaylar. O, oğlunıñ dostuna tiyip tiyip, soñ onı patlatıcı yapa. Yigit ise dostunıñ anasına enişte, dostunıñ ana-babası oña faqat berecegine yol bermez. Lâkin bir mesele bar. Dostunıñ anası tenqidde bar ve şunıñ içün onıñ içün tek tenbiyede ola bile. Lâkin yigit onı daa ziyade begendi, çünki o, bu arzun kelgeni aqqında edi. At-Ev, dostnıñ anası, örtüniñ astına alıp taşlay, lâkin qışta bütünley yoq, çünki qış keçmey. Yigit ise bir qadınnı sıypap, maşinanen pıçıp qaldı. Ve o vaqıt dostu bile, onıñ ağızından soñ, öz-özüni ağızından soqma bile ruhset bermediler. Körüne ki, yigitniñ anasınıñ anasınıñ anasına niayet etti. Lâkin aqiqatta bu vaqia ne qadar yahşı edi. Şimdi ise vaqıtqace, eñ müimi, eñ müimi, şunıñ aqqında haberi yoq, çünki o vaqıt dostluqnıñ soñu – soñudır. Söz sırası bu anadan Anâ deyler.