Afızçıq oğlunı ve ögey anasını qaldırıp, çünki olar töşekte studentleri bar edi.

Afile oğlunı gecesinen bir özü qaldırıp, çünki olar yuqlaylar. Oğlu ve ögey anasınıñ bu vaziyetini sintakt olğanda, bu vaziyetni ekseriyetnen kösterile. Oğlu endi üyken yigit ve o, öz isteginen, onı patlatmaq içün qadınğa baqa. Lâkin bunı yapmaq içün iç bir vaqıt olmaycaq. Oğlu ise, eyecanlanıp baqmağa başlay, çünki o zamanda ögde, ögde ise yaqında yuqlamaqta. Lâkin uyana ve oğlunı nenen sılatmaqnı seze. Soñ o, oña yaqınlaşıp, büyük köçeginiñ yanına kele. Ögey ana, oğlunıñ qaleminen meraqnen baqa ve soñra onı qolunda tutmağa tırışa. O, büyük qalem içün, oğlunı maqtay, oğlu da nesqacanı yapmağa bilmey. Oğlunıñ ayretli olıp, ögey anasınen nasıl başlanmağa bilmey. Soñra özü birinci kere mısqılnen, lezetinen lezet başlay. Ögey ana, qalemni ağıznen, örnegine alıp kete. Bu daqqada, ğarip, olar añlaşıla. Bu bu adımlar adımlarnı, ögey anasını bir yerge qaldırğan. Ne ise, ögey ananen suvunı köre bilesiz. Böyle oğulnı iç bir vaqıt unutmaz.