Oğlu anasını yaqalamaq içün qızdırdı, amma tek bir vaqıt yuqlay [evelli oğlan ve ana ve ana, bir tüşte imtis].

Oğlu anasını yuqlatqanda, bu işni yuqlamaq içün, bunı yapmaq qararına keldi. O, anasınen çoqça planlaştıra, aqiqatta ise, onen beraber imtiannı istegenine doğru qabul etip olamadı. Evge keç qaytıp kelgende, anasına kelip, pek yorğun keldi. Böyle bir kün o, onıñ yanına barıp, onıñ cesedini közden keçirip başladı. Kim ise, kiyinip, urbasını köterip, yavaş-yavaş oña yavaş-yavaş kirdi. Nevbet, oğul, anası uyandırıp, anası uyana, teşkereler. Em de tek ana azasınıñ içinde kene bir daa teprenip areketler başlay. Oğlu da ana uyandırıp, soñ ondan soñ, ondan beklenilmegen şeyi añlaşılmay. O, ana, oğluna, oğlunen sevindirecek, amma, endi, şimdi onıñ anası yuqlap qalğanda, onıñ anası yuqlap qalğanını devam ete. Ancaq bir tüşte Momağa başladı ve oña aşıqqanına köre, onıñ aşıqıp, oğlunen degil. Bu vaqıttan oğlançıq az qala ve atta sandıqtan tutıp, bir kere indemeyip, onı dudaqlar üstüne öpti. Soñra onı qursağa çevirdi, çünki anasınen yañı pişeler vaqıtında yañı fizlarnı istedi. O, pek yorğunlı ve oğlunı tüşte añlamay. Ya da belki de, belki de, onıñ faşit olğanını añlay, amma özü de, onıñ kibi, ve onıñ içün yuqlamaq içün, onı yuqlatmaq içün kele. O, oğlunı, bir azasını çıqarıp, üzerini coydı. O, örmelerini sütündi, onıñ urbasını, em de, solğa dayanıp ketti. Ertesi künü saba erte uyanğanda, anam endi onıñ yüzünde yaramay ifadeniñ yanında tura edi. O, anasınen bir imtiannıñ aqibetinden pek qorqunçlı edi ve şimdi oña ne bekley. Ve anam bir şey añlamayıp, gece yatıp, töşegine kelmese de, bir şey añlamay. Oğlu er şey ve ana oña inanmaq içün yöneller. Körse de, anam da, onıñ oğlu ğamlı olğanını añladı ve bir tüş degil de, bir de bir tüş degil de, o, bir de-bir insan edi. Art da anası Naftanıñ ögünden yönep, ğaffuzgâh ögünde yürip bere.